🖋️ कविता -"आत्मयोद्धा "। Nepali Poem ।

"आत्मयोद्धा "

 

 म मरिरहेछु

 भतभति पोलिरहेछ यो मेरो लास

 ज्वाला बढिरहेछ, दाउरा चलाईरहेछन, 

 मेरो लासलाई कुट्दै, पिट्दै घिनाईरहेछन्।

 

 म पर डाँडामा बसेर हेरिराछु तमासा

 ती मेरा बा, ती मेरी रोगि आमा

 अनि काखे छोरी र उनि 

 आँखाभरि आँशु , दुई छाक खाने ती आशा ।

 म मरेसंगै ती आशा मरिरहेछन

 मुर्छा परिरहेछन भरोसा पनि

 रोगले थला परिरहेछन सपनाहरु झनै

 अनि दिउँसै अन्धकार देखिरहेछ मरेको मन पनि ।

 

 शरिर मर्यो, सड्यो , जल्यो खत्तम भयो 

 सपना मरेनन

 उज्जवल भविष्य अझै चाहिएकै छ 

 समयले विपत्ति चाह्यो।

  

 समयसँग लड्न नसक्नु मेरो परिस्थिति चाहना 

अनि अभावग्रस्त जिवनलाई चुनौति दिन खोज्नु 

 मेरो बिडम्बना

 यसैले यो संसारको एकमात्र सारथि ज्यान छुट्टियो ।

 त्यो ज्यान सहारा थियो

  जीवन सहयात्री थियो

  साथ दिने असल साथी थियो

 अनि कसैको भविष्यदाता थियो ।

 

 यो आत्मा कता कता उडिरहेछ

 आकाशका यी काला बादल

 अनि चट्याङ, आँधिबेहरिसंग लडिरहेछ 

 चाहाना त्यहि छ परिवारको रक्षा ।

 

 आत्माको आवाज सुनिदिने  भए

 म धेरै कुरा सुनाउथेँ

 सम्झाउँथे अनि फेरि पनि त्यहि भन्थेँ

 छिट्टै फर्केर आउँछु, धेरै पैसा कमाएर

  

 मेरो यो सोच पनि बेकामे रैछ

 ईश्वरको खेल बुझिनसक्नु रैछ

 ईश्वरको रचना म मात्र होइन

 मेरो परिवार पनि हो

  अब ईश्वरकै भरोसा छ

 जे हुन्छ राम्रो हुन्छ ।

   ✍️ Shankar Nepal 

©️ Saahitya Manch Nepal & Writer 

 अन्य रचना हरु पढन तथा  हाम्रो जानकारी को लागि होम पेज मा जान माथि भएको  यस्तै बट्न  ⬅️  क्लिक गर्नुहोस !