🖋️ कविता -" अमुल्य जीवन " । Nepali Poem

           अमुल्य जिवन

सुन्नुस न ! हातमा डोरी लिई

सुनसान रात एकान्त रुखको 

बोटमुनि किन 

उभिनुभएको ?

ए मै बुझे !आफैलाई पीडा

दिएर अरुका निम्ति आफ्नै 

अमुल्य जीवन खेर

फाल्न लाग्न्नु भएको।

थाहा हजुरलाई वृद्धा भएका

बा आमाले हेर्दै छ्न,बाटो अरे

छोरो आउला भनी

जब देख्छन् लास

बिहानी को किरण नदेख्दै 

जिउँदै मरेतुल्य हुन्छन् ऊनी ।

भनिदिनुस्   है

यति स्वर्गमा कतै मेरि आमालाई 

भेटाउनु भयो  भने 

जहाँ तिमिले जीवन त्याग्य,त्यही 

रुखको फेदमुनी सिर राखी निदाउछे

तिम्रो याद आयो भने ।

अध्यारो,सुनसान रातमा

खुला आकाशलाई निहाली

ताराले घेरिएको जुनको 

प्रकाश् लाई महसुस गरि 

पानीका थोपा थुपारी

बिसाल समुन्द्रको रचना गरि

तिमिले लगाएका बगैंचा फुल

आसुले भिजाई

जीवन जिउन सिक्दै छे 

भनिदिनुस्  है ।

न कोहि आफ्न न आफ्न्त्त 

एक छाक खाई,धर्तीलाई 

ओछ्यान बनाई,आकाशलाई ओढ्छे

अमुल्य  जिवनको अर्थ बुझ्दै ,

तिमिलाई लागेका आरोपको वकालत गर्दै 

मृत्युलाई हैन,अमुल्य जिवन

रोज्दै छे भनीदिनुस् है।

पिडालाई दबाबएर बाच्न सक्न्ने भएकी छु

काडामा नाङ्गा खुट्टाले हिड्न सक्न्ने भएकी छु

आउने छु तिमिलाई  भेट् पक्कै 

तिम्रो काखलाई सिरानी बनाई 

भन्ने छु आमा  तिमिले दिएको जीवन 

मैले हारेर हैन जितेर आएकीछु 

अमुल्य जिवनलाई मार्न हैन

जिउन सिकाएकी छु ।

  भनीदिनुस् है ।

✍️ Janaki Joshi 

©️ Saahitya Manch Nepal & Writer 

 अन्य रचना हरु पढन तथा  हाम्रो जानकारी को लागि होम पेज मा जान माथि भएको  यस्तै बट्न  ⬅️  क्लिक गर्नुहोस !