🖋️कविता-" नफेरिएको सपना " । Nepali Poem ।

आजभोली धेरै भयो

उ  गल्लिहरुमा देखिन छोड्यो

अस्तिन पल्लाघरे  काका भन्दै हुनुहुन्थ्यो 

उसलाई अहिले रोगभन्दा

भोकको डर बडेको छ अरे

रोगले अझै सम्म छुन नसकेको उसलाई 

अब भोकले रहन दिएको छैन रे

उसकै पसिना बेचेर अघाएका हरुत

भुडी बढेर निउरिन नि नसक्ने भएछ्न क्यारे

सडकमा भोगले छटपटीरहेको उसलाई देखेनन

रोग सङ्ग म आफै लड्छु 

मेरो भोक मेटाइदे ए सरकार!

 भन्दै रोइरहेको उसको शोक सुनेनन

उसको मृत्युलाई एकको सख्यामा गनियो

भलै मृत्यु एक को भयो होला

तर त्यो एक नै उसका जहानको सबथोक थियो

उसङ्गै ढल्ने बाकी लासहरुको नि हिसाब राखेस सरकार...

दु:ख के हो?

सकस के हो?

झिसमिसेमा तारा अस्ताउनु अघिदेखि

साझ तारा नदेखिएसम्म

उ घोटिन्थ्यो

कहिले ईटा भट्टामा

कहिले क्रेसर छेउ ढुङ्गा पिटेर

ढुङ्गासंगै पिटिएका उसका हातका घाउहरु

फुटेका गोडाहरुले कहिँल्यै मलम पाएनन

घोटिएका हड्डीहरुले कहिँल्यै आराम पाएनन

 निधार मा नाम्लो

पिठ्युँमा दाम्लो भिरि

दाम्लोमा आफ्नो वोजन भन्दा गरुङ्गो

भारी बोकेर

स्वा स्वा गर्दै उ काठमाडौंका गल्लि गल्लि सामान ओसारीरहेको भेटिन्थ्यो

यहाँ समय फेरियो

सरकार फेरियो

योजनाहरु फेरिय 

तर

न उसको सपना न सिरानी फेरियो 

 अझै उसको बिस्तरा त सडकपेटि नै थियो 

दाम्लोको  सिरानी थियो

उसको एक मात्र सपना थ्यो भोक मेटाउने

तर अबत उसले श्रम बेचेर खान नि नपाउने भएछ

मजदुरि कामहरू; 

क्रेसर, ईटा भट्टा बन्द भएसङ्गै उसले घरमा अन्नका दाना भर्न पाएन

उसको घरमा चुलो जल्न पाएन

रोग सङ्ग लडेको उसले 

 आज भोक सङ्ग लड्न सकेन...

✍️ Manisha Badu 

©️ Saahitya Manch Nepal & Writer 

 अन्य रचना हरु पढन तथा  हाम्रो जानकारी को लागि होम पेज मा जान माथि भएको  यस्तै बट्न  ⬅️  क्लिक गर्नुहोस !