🖋️ कविता -"मलाई उडन देउ" । Nepali Poem

"मलाई उड्न देऊ"

म छोरी 

मलाई नजन्माउने हजार प्रयास गरिन्छ

गर्वमा नै लिङ्ग परीक्षण गरी तुहाउने विचार बुनिन्छ

म जन्मिए त घरको आड डग्मगिन्छ अरे

किनकि मैले वंश अघि बढाउन सक्दिन अरे

अझै पनि छोरी जन्मदा कतिका घर रमाउँदैनन्

हिजोसम्म उसकै पर्खाइमा रहेका बुबा आज उसलाई अप्नाउँदैनन्

काखमा खेलाउन आतुर हजुरबा आमा उसलाई हेर्न पनि रुचाउँदैनन्

अनि कोसिन्छिन् ती निर्दोष आमा 

परिवारमा उनको ओहदा बदलिन्छ,

अथाह  पिडा ब्रजपात गरिन्छ,

स्याहारको अपेक्षा उनको तोडिन्छ, 

मायाको भव स्वतः बदलिन्छ ,

हिजो सम्म लक्ष्मी भनी पुजिएकी उनी 

अचानक कुदिष्ट्रीले हेरिन्छ 

शारीरिक र मानसिक कमजोरीको ट्याग समाजले पहिराउछ 

त्यो परिवारमा जन्मनु पाप रहेछ भन्ने कुरा पारिवारिक व्यवहारले जताउछ

कडा बीच फुल्ने जमर्को गर्दै हुन्छु जसोतसो

नरपिशाचले मेरो शरीरमाथी गिद्दे नजर गडाउछ

म आतालिन्छु, छोप्छु आफ्ना अङ्ग

म कहालिन्छु, पोख्छु आफ्ना ब्यथा

लुकाउँछु यी चोटका दाग

मुस्कुराउँछु रुवाई आफ्नो आत

बाध्य हुन्छु बिताउन कैयौं अनिदो रात 

छोरी भए त के भयो र ? 

मेरा पनि कैयौं सपना हुन्छन् तिनलाई पूरा गर्न चाहन्छु ,

मेरो पहिचान के हो म बुझ्न चाहन्छु ,

मेरो अस्तित्वको अर्थ खोज्न चाहन्छु,

सागरको गहिराई नापी मोती निकाल्न चाहन्छु ,

सुर्यझै आत्मनिर्भर भई चम्कन चाहन्छु,

यो पिँजडाबाट मुक्त भई रम्न चाहन्छु,

त्यसैले 

ए पितृसतात्मक समाज !

बिन्ती छ मेरो शिर उठ्न देऊ 

बिन्ती छ मेरो आवाज गुन्जिन देऊ

त्यो सगर चुम्नु छ मलाई 

बिन्ती छ एकपटक मलाई उड्न देऊ

      बिन्ती छ!!

✍️ Nutan Pradhan 

©️ Saahitya Manch Nepal & Writer 

 अन्य रचना हरु पढन तथा  हाम्रो जानकारी को लागि होम पेज मा जान माथि भएको  यस्तै बट्न  ⬅️  क्लिक गर्नुहोस !