🖋️कविता । Nepali Poem। Manisha Badu

नरहेर गयो

नफर्किने गरि गयो

मेरो प्रिय खास

आज लास बनेर गयो।

रुह त्यो 

बतास बनि

धर्ती छोडि

बादलपारी उड्यो 

होमिदै 

दनदनी आगोमा

सुन्दर काया 

मुठिभर खरानीबनी 

माटोमा बिलिन भयो।

मेरो प्रिय मान्छे

अरु कसैको प्रिय भएर गयो

अब कैल्येइ नभेटिने

नदेखिने बाचासहित

यहाँबाट  विश्राम लिएर गयो

सायद,

सपना देख्दा देख्दा थाकेको हुनुपर्छ 

साहारा खोज्दा खोज्दै थाकेको हुनुपर्छ

उदाउने तछाडमछाड को लुछातानिमा

कसैसङ्ग हारेको हुनपर्छ

ब्यस्त दुनियाँका तौलनियमहरु थेग्न नसकी

भागेको हुनपर्छ

पैसामा रनभुल्ल हरुका

पदचापले थिचिएको उ

पखेटा समाई उड्नै नदिनेहरुकाबिच

मिचिएको उ

स्वर्थी  र झुटका सम्बन्धहरुमाझ

लुटिएको उ

 एक्लिएको  थियो

आत्मग्लानीको आगोले

 भित्र भित्रै जलिरहेको थियो

अधुरोपन,अपुरोपनको गहिरो खाडलमा

आफैभित्र कतै भासिएको थियो

हैरान थियो,

दिक्दार थियो,

बिबस थियो,

त्येसैले त

आफ्नै नाउको

सुसाईड नोट 

आफ्नै नाममा लेखेर गयो

जादाजादै;

आफ्नै घाँटी 

आफ्नै हातले रेटेर गयो।

उदाईरहेको चम्किलो एक तारा 

आज झरेर गयो

हामी माझ नरहेर गयो

आफू सङ्गै मलाई पनि झारेर गयो

निष्ठुरीले माया मारेर गयो

कहिल्यै नभरिने रिक्तता छाडेर गयो।

✍️ Manisha Badu 

©️ Saahitya Manch Nepal & Writer 

 अन्य रचना हरु पढन तथा  हाम्रो जानकारी को लागि होम पेज मा जान माथि भएको  यस्तै बट्न  ⬅️  क्लिक गर्नुहोस !